نشست های رو به عقب، نمادین، غیر دیپلماتیک، غیر اصولی، جهت دار و دیکته شده در کابل با حضور اسلام اباد و سران ایساف که بارها و بارها پیش از این برگزار شده بود و نتیجه ای نداشت بازهم روز گذشته برگزار شد تا فاصله عمیق و وسیع شاهراه کابل تا کوره راه کنر هر چه بیشتر خود را بنمایاند.
حملات راکتی کنر، مساله ای است که آنقدر درباره اش انتقاد و اعتراض مکتوب و صوتی و تصویری چاپ و نشر شده است که دیگر هیچ حرف ناگفته ای در دل خود باقی نمانده جز اینکه همزمان با نشست برادرانه و دوستانه عاملان این جنایت و نسل کشی در کابل، مردم کنر زیر رگبار 27 راکت امیدی به زندگی نداشتند.
در خصوص ادعای تاسف بار و استهزا آمیز جنرال کریمی مبنی بر پاکستانی نبودن حملات راکتی و مداخلات نظامی بر کنر، هلمند و سایر ولایات جنوب شرقی افغانستان، فقط می توان گفت یا مردم بیجا شده و آسیب دیده کنر افغانستانی نیستند و یا ارگ نشینان کابل هم پاکستانی اند که اینگونه خیانت می کنند.
البته که مناسبات دیپلماتیک و راه حل غیر نظامی به واسطه مذاکرات، بهترین و مطلوب ترین راه برای حفظ ثبات و امنیت منطقه است و نیز راه را بر فرصت طلبی دیگر کشورها از اتش دیورند می بندد اما ده ها جلسه و نشست دو جانبه، سه جانبه و چند جانبه ثابت کرده است که اسلام اباد فقط زبان اتش را می فهمد و بس!
اصلا مرزهای پاکستان با هند و ایران هم آرام و امن نبوده است و این ربطی به ضعف حکومت افغانستان ندارد بلکه نمایانگر هرج و مرج داخلی پاکستان بعنوان مهد تروریسم است؛ همین پاکستانی که نه امریکا آن را گناهکار می داند و نه رییس ستاد ارتش افغانستان.
ولایات کنر، قندهار و هلمند درحالی این روزها درگیر حملات و مداخلات زمینی و هوایی پاکستانی ها بوده اند که ناارامی مرزهای مشترک افغانستان و پاکستان دیگر حتی اسباب سرگرمی و وقت گذارنی ارگ و کابینه را فراهم نمی نماید و تا انجا بیگانه پرست و مزدور می شوند که در نشست های فرامنطقه ای، پاکستان را مبرا از هرگونه خشونت و تروریسم می دانند.
مجال گفتگوهای صلح، مذاکرات منطقی و دستیابی به راه حل غیر نظامی مدت ها پیش از این به پایان رسیده بود اما از انجا که مقام ها و مسوولان افغانستانی و فرماندهان ایساف و ناتو در کابل مشغول کارهای مهمتر شخصی و قومی بودند تاکنون و تا سالهای سال بعد هم متوجه تبعات سازش با پاکستان نمی گردند.